Podarte marzenia.

Wzrok jeszcze ogorzały zmierzał w poprzek chodnika, żeby skryć się w zaciszu auta. Po zaroście sądząc wreszcie skończył się Sylwester… raczej ten poprzedni… Przechodnie stanowili dla tego wzroku jakąś uporczywą niedogodność – coś jak muszki owocówki – niby krzywdy nie robią, ale pętają się po krawędziach postrzegania i irytują. Starsza pani przytulała malutką twarz do wielkiego monitora telefonu. Aż śnieg się zlitował i przestał na chwilkę padać, choć w śnieżnej ciszy wyraźniej wszystko słychać. Ostrokrzewy nałapały całe puchate baranki w drobne, kolczaste liście, a sosna nadziewa płatki, jakby to były koraliki. Miasto zaczyna się robić czyściejsze. Na jedno oka mgnienie, zanim śnieg się stopi. Wiatr zastygł w zachwycie i nie przeszkadza patrzeć, jak krążą po niebie drobne, białe obietnice podarte na strzępy wysoko w niebie. Znów się coś nie uda zapewne. Chciałem poskładać, przeczytać, ale wiadomość topi mi się na twarzy zanim zdążę chociaż pobieżnie się przyjrzeć.