Bezśnieżnie.

Mróz utrwalił na sztywno wypielęgnowane, stojące w podcieniu bramy rzęsy –zdecydowanie młodsze, lecz gęściejsze od lasów deszczowych. Trochę dziwiłem się, że wzrok potrafi się jeszcze przez nie przedrzeć, bo przez gąszcz czarnej dziury nie potrafią tego zrobić nawet zdecydowanie mniej wybredne fale. Poszedłem, żeby mnie nie przecięły wpół, niczym laserowa wiązka. Wiatr pozbierał resztki ciepła z chodników i wyniósł się gdzieś daleko. Tylko sikorki opowiadają niestworzone historie, aż gawrony piórka stroszą wypatrując domniemanych sensacji. Młody tatuś wiódł pociechę do przedszkola za workiem z kapciami ukrywając ciepłe bułeczki. Niechybnie wystygną, zanim je rozkroi. Świat poszarzał i zmatowiał, Skostniał. Nawet pchły wcisnęły się głębiej pod skrzydełka gołębiom. By przetrwać. Bezśnieżne niebo ociąga się i nie chce wstydliwego, ludzkiego bałaganu pokryć milczeniem. Świat chrzęści miażdżony oponami samochodów, a lustra kałuż tłuczone w nieskończoność niestrudzenie usiłują się odtwarzać pomimo wszystko.