Krótkowidz.

Nieswój byłem od inauguracji porannej świadomości. Jakby nie ja. Wstałem sobie obcy i myślałem o wstającym ciele z jakimś niesmakiem i podejrzliwością. Nie chciałbym rozpoczynać bieżącego życiorysu zbyt brutalnie, więc powiedzmy, że niechętnie i z wyraźną rezerwą obserwowałem kątem oka, jak to, co wstało, radzi sobie w mojej niezbyt schludnej codzienności. Nie ma się co oszukiwać – orłem pedanterii nie bywałem nawet we własnych, farmakologicznie wspomaganych wizjach, a co dopiero w naturze. Uśmiechnąłem się z przekąsem, że i natura degeneruje, więc czemu ja miałbym być wolnym od symultanicznej dolegliwości?

Ironię konkluzji dostrzegłem mimochodem, co jakoś mnie nie uspokoiło. Beztrosko zażyczyłem sobie lustra, żeby dokonać inspekcji stanu posiadania i stanęło karnie, sztywno i zimno. Pochlebiam sobie w sposób żenująco oczywisty – to ja musiałem karnie, zimno i sztywno zameldować się przed szanownym obliczem, żeby pobrać obraz odbity, dwuwymiarowy i z definicji sfałszowany, choć fałszerstwo trwale wpisane stosunkowo łatwo zdekodować.

Podejrzane ze mnie indywiduum. Poszukując mistyfikacji bez większej wprawy zakaszlałem kontrolnie, powąchałem siebie pod pachą, zamerdałem paluszkami u nóg komponując spontanicznie etiudę na dwa sprzężone partyturą fortepiany stojące na zimnej glazurze i przeprowadziłem pobieżną rewizję osobistą… Płeć się zgadza. Pesel niestety z grubsza też, nawet kraj pochodzenia wygrawerowany kodem pigmentowym na tyłku mizernym i bladym jak księżyc, zdaje się być wiarygodnym i zapewne moim. Wszystko na miejscu, łącznie z pryszczem, który spomiędzy oczu kpi ze mnie naśladując bindi - hinduską, świętą, czerwoną kropkę, chroniącą niewiastę przed pożądaniem.

Zamykam powieki, bo oczy się szarpią, jak psy gończe, gdy krew poczują. Boję się, że wypadną tylko po to, żeby popełnić samobójstwo z prymitywnej ciekawości. Żeby naocznie przekonać się, że to nie defekt lustra, na którym ktoś zamordował jakiegoś anonimowego owada napompowanego świeżo kradzioną hemoglobiną. Może mają problem z ostrością, albo z kojarzeniem. Jakby pospolity pryszcz wart był zauważenia. Zanim zogniskuję w sobie myśl, czyje ciało poddaję krytyce wolę w nim nie czynić szkód nieodwracalnych, nie podejmę się twerkowania, tańca brzucha, ani kłucia go wzrokiem gorącym od nocy pełnej niespełnienia. Ja? Podglądam lustro spod przymkniętych powiek, a ono przedrzeźnia mnie, myśląc, że nie widzę.

Kryzys osobowości. Spogląda na mnie wprost ze mnie i ściąga lejce, aż uzda mi usta spopiela. Najwyraźniej nie podobam mu się wczorajszym i ma kaprys mnie zmienić. Boję się, że może być ekstremistą. Że z brzytwą w dłoni bezdusznie zetnie pejsy przekonań, barwę sympatii, smak uniesienia. Idee przenicuje na lewą stronę i dłutem wyskrobie ze mnie zaskorupiałe dredy w lśniącą łysinę jutra, charta obrączkowanego, który śnić tylko będzie o kaloriach pustych, ze łzami w oczach żrąc witaminy. Wilka w kubraczku z szetlandu w szkocką kratę barwionego i z wszytą szeklą do karcącej smyczy. Wpadam w rozpacz, bo w snach wciąż mnie nawiedza zapomniany, stojący cichutko w kącie, drewniany wieszak na płaszcze. Zeschły, stuletni i niepotrzebny nikomu. Parasole rozkosznie pławią się w wannach, płaszcze zalotnie rozchylają poły na fotelach, a kurtki rozpięte bezwstydnie oddają się wprost na podłogach, nie pytając jaką płcią je zaszczyca chwilowa, dysząca spazmatycznie obecność.

Kim wstałem i po co w ogóle? Może minione wczoraj wyklucza każde moje dzisiaj? Może wzorem nasion mam wegetować czekając pojutrza, na warunki idealne, by wtedy dać z siebie wszystko, czym zdążyłem nasiąknąć nim się narodziłem? Pytam sam siebie, a lustro nawet echem nie raczy odpowiadać. Zimniejsze jest od zewnętrza. Kopię je wściekle, ale ono płynie gasnącą falą elastycznego laminatu w basowym śmiechu mrocznej szafy. Gdyby umiało pluć pogardą, brodziłbym w ścieku po kolana co najmniej. Nie lubi mnie. Sam siebie nie lubię. Za wątpliwości, niezdecydowanie. Za niemoc i bezsilność. Za chcenia zbyt bogate i marzenia rzucone wędką tak daleko, że nawet spławika nie widzę. To wielki grzech? Niewybaczalny? Marzyć coś więcej niż wszystko, czego da się dotknąć? Marzyć nieistniejące, bądź tylko domniemane? Patrzeć wprost w słońce?

Wstałem sobie obcy… I niespełniony wciąż. Wyję wzdychając. W kącikach oczu zakrzepły mi senne marzenia… Może w nich zatopione jest moje jutro? Szklisty wzrok nie pozwala zajrzeć do środka. Gubię się, obraz drapie nawet twarde opuszki. A przecież tam jest… Opowiedziany mną przez całą noc… Nigdy ze sobą nie rozmawiam więcej … Nie podglądam się, nie zwierzam. Nie ufam. Bo, żeby z kimś zasnąć, trzeba ufać. Albo okłamać najskrytsze zmysły. Staram się ich nie oszukiwać zbyt często. Zbyt otwarcie. Żebym jutro znów znalazł odwagę zerknąć w lustro. Choć na chwilę. Podobno z wiekiem rośnie apetyt na brak wstydu. Żeby obudzić się i nawet rześkim wzrokiem spoglądając dokoła nie mieć kaca. Nie mam. A mimo to się dziwię. Wstałem obcy sobie dziś. Może czas na wieczorek zapoznawczy?