Kwanty objawień.

Po kolei, to pierwszy był pies. Stał sobie przed sklepem i puszczał dymka. Trochę, jakby palił, trochę, jakby wyskoczył z komiksu. W dymku wyczytałem „hau, hau” zabarwione niecierpliwością i kilkoma wykrzyknikami. No i przebierał łapkami. Po nim był młody facet dziedzicznie obciążony masą z tych rozpasanych, może nawet tuczonych. Szedł w trampkach, nie używając pięt. Już się miałem zdziwić, kiedy przyszło zrozumienie – on przywykł do wysokich obcasów! I piętami ziemi nie sięga, bo tego nie robi zazwyczaj i nawet na słodziutkich fotografiach z domniemanych plaż Dominikany piętom nie wolno zetknąć się z piaskiem. W kolejnym drgnięciu świata zauważyłem młodziutką panią, która na chodniku rozpychała się biodrami. Bała się, że ktoś ją przytuli? Czy miała surowe jajka schowane w kieszeniach? Po widzeniach przyrodniczo-obyczajowych przyszła pora na skowyt technologii. Wzdłuż miejskiego deptaka stado umundurowanych ludzi szperało szukając czegoś na poziomie bruku. Na plecach mieli tłoczoną przynależność korporacyjną – FB Serwis. Patrzyłem z rosnącym niepokojem, bo szukali wszędzie – po śmietnikach, klombach, zakamarkach elewacji i fugach miedzy płytami chodnikowymi. Pomyślałem, że z FaceBooka wypadła jakaś śrubka i za chwilę będzie koniec świata, jeśli nie znajdą tej śrubki. Ja nie widziałem, chociaż wzrok wytężałem… No… Do czasu, bo później wyprzedziło mnie zjawisko rozpięte pomiędzy biodrami. O zjawisku mówił nie będę ze względu na zbyt wczesną porę (nie – z alkoholem nic wspólnego nie miało, choć potrafiło we łbie zamieszać). Szczęściem skręciło gdzieś w trakcie kołysania i ktoś przejął ode mnie pałeczkę zachwytu, bo szedłbym tak oczarowany do końca świata, jak dziecko za flecistą z Hameln. Albo jak kobra śledząca każdy miękki i płynny ruch zaklinacza.