Drepczący filozof.

Plemnik wie. Skąd, dokąd i po co. Wie też, że jeśli przegra, to nie warto nim sobie głowy zaprzątać. Tylko zwycięzca ma prawo do kaprysów i do ekscytacji życiem. Do ciągu dalszego i śmiania się w twarz pobratymcom. On wie, żyjąc w swoim perfidnym świecie, który powołuje go do biegu i piętnuje koniecznością o tak mizernych szansach powodzenia, że powinien się załamać zupełnie. Upić, rozmazać, skoczyć z okna w czeluści nieskończonego kosmosu. Dwustanowy, bezwzględny i całkiem nieprzyjazny świat ma do zaoferowania drobną iskrę raju w oceanie piekieł. Jak wielka musi być nadzieja, która każe wypatrywać sukcesu? Jak silne wiązania, żeby nie rozpadł się z niepokoju? Gdy młodość musi zastąpić doświadczenie, talent, siłę, przetrwa najsilniejszy w gnieździe. Pomazaniec szczęścia. Wybraniec losu. On wie, zanim wystartuje, że każda chwila wahania, detaliczny błąd, zwyczajny pech, czy niedbalstwo skończy się tragicznie. Wie…

A ja nie wiem, choć przecież na starcie jestem sumą szczęśliwych zbiegów okoliczności. Sumą cudów, które tak mizerną szansą określone zdarzyły się pomimo wszystko. Dwie cudowności splecione we wspólny węzeł w jedynej świątyni. Misterium zachwycające i niezrozumiałe, układanka karmiona ciałem, żeby mogła się rozbudować i być. Żyć. Jak drwina z niemożliwego, bo przecież cuda nie zdarzają się co dzień. Zupełnie, jakbym zużył cały limit szczęścia nim pierwszą, nieporadną samodzielnością się wykażę. Nie wiem. Zerkam na życie bezrozumnie, rozpaczliwie. Płaczę, bo świat każe mi wystartować do kolejnego wyścigu, żebym na mecie… No właśnie… Nie wiem, czy jest meta, gdzie jej szukać i w jaki sposób. Jak sprawić, żebym w tym wyścigu nie pobłądził? Dlaczego nie wiem? Przecież wynurzam się niczym ten plemnik i drogi szukać powinienem. Szczęścia. Przyszłości, jedności, czegoś, co sprawi, że idea splecie się w wyższą rzeczywistość i powije jakąś przyszłość. Bogatszą, mądrzejszą, bezpieczną. Moją.

Nie wiem nic i nic nie rozumiem. A gonię naprzód. Donikąd. Sam gonię, chociaż wszędzie wokół podobni do mnie. Oszołomieni, nieumiejętni. Potykamy się wszyscy. Klniemy wpadając na przeszkody. Pomagamy sobie nawzajem, choć przez to możemy się spóźnić do TAM. A jeśli znów wygrać może tylko jeden? Dobić do wysp szczęśliwych i tryumf ogłosić w świątyni spełnienia? Krzykiem drążącym pustkę, w której zdychać będą konkurenci? Objąć ramionami i wziąć w posiadanie wzajemność niezbędną do spełnienia? Stać się zalążkiem kolejnego cudu?

Milczę. Na ogół milczę, bo mówić nie ma o czym, a tym bardziej nie ma z kim. Nikt nie wie. Co bardziej cyniczni zamiast biec chcą po drodze choć namiastkę raju skonstruować i otaczają się upadłym tłumem łudząc go i faszerując fałszywą obietnicą. Zwolnić? Włożyć ręce w kieszenie i pogwizdywać w pozornej beztrosce? Skoro i tak nie wiem, dokąd zmierzam, więc czemu miałbym dotrzeć tam zasapany? Słaby? A jeśli sił mi będzie potrzeba u kresu drogi, to skąd je wezmę? Głupio byłoby zdechnąć u źródła… Głupio w ogóle zdychać… Rozglądam się niepewnie. Przede mną wielu i już ich nie dogonię, więc i sensowność pośpiechu karłowacieje. Rozglądam się na boki, bo może tam znajdę boczną furtkę przemyślnie ukrytą, ominiętą przez prowadzących maratończyków. Degenerat toczący swoją kulkę błota i ekskrementów donikąd. Zawodowiec w drodze na manowce. Jedyne co mam, to nadzieja. Wiara, że sens istnieje, choć go nie dostrzegam.

Trzeba iść. Ręce z kurzu otrzepuję, wzrok wbijam niezbyt inteligentnie w widnokrąg i idę do nieznanego celu. Wyobraźnia usiłuje ów cel upiększyć, a zmęczenie spotworzyć. Dzień i noc, dobre ze złym. Splecione we mnie kipielą niepewności. Szumem wrzasku ignorantów zanieczyszczone. Leniwie wybieram wydeptane ścieżki, choć logika cierpi – tam, nawet jeśli cel istnieje, to już ma swojego szczęśliwca. Lepiej skręcić w bezdroża. W mniej uczęszczane okolice. Przecież ci z przodu są równie bezradni. Nic mądrzejsi. Idę. Gdzie oczy poniosą.