Różne takie westchnienia.

 

Telefon zaszczekał na kobietę (serio!) akurat wtedy, kiedy autobus mijał pochylone nad rowem wierzby o żółciuteńkich witkach. Najwyraźniej szykowały się już na wiosnę, a tu lód i mróz. Szyby samochodów stojących na poboczach matowe, a kałuże wyszklone na gładko. Wczorajsze strumyki sunące asfaltem do kanalizacji burzowej dziś kwitną mroźnymi kwiatami. Potłuczone jak szklanki, kurczowo trzymają się krawężników. W podziemnym przejściu, we wnęce niegdysiejszej budki telefonicznej śpi kloszard, opatulony na okrągło kołdrami i dobytkiem. Kosy poukrywane w mroku plotkują o gołębiach, którym właśnie rozebrano sztuczną choinkę na ich ulubionym placu. Pośród piaskowcowych lisów i pum polujących na ratuszowej elewacji, uwiły gniazda wróble i drą się, jakby chciały obudzić zaspane słońce. Krew na bruku steruje myśli ku globalnemu konfliktowi, jednak obecność rozanielonych dziewcząt w kawiarni zadaje kłam podejrzeniom. Karierę robią plecaki – jeżeli można tak nazwać torby na szelkach noszone na wysokości pup. Często całkiem udatnie wykrojonych z żywej tkanki.