Zakurzone nieco doznania.

 

Zakurzone, bo rzecz miała się w rzeczywistości już minionej, wczorajszej, więc dawno zostały już ubarwione sklerozą nosiciela i wygłaskane erozją, jaką wiatr historii pieści nawet grzeszne dzieła.

Dziewczę wracało (zaczęło się!) ze zbożnego dzieła uwodząc koleżankę gawędą tak żywiołową, jak tylko nastoletnie żywioły potrafią. Świat wokół istnieć nie miął prawa, albo istniał arogancko poza zasięgiem entuzjazmu młodzieńczego. Dziewczątko miało na sobie fioletowe rajtuzki, na które naciągnęło spodenki do kolan i pękate śniegowce – pogoda nie sugerowała żadnego z tych wyborów, ale co ja tam wiem!. Szyły we dwie i to świat miał obowiązek dostosować się do sytuacji, a nie odwrotnie. Odwrotnie, to dopiero będzie za kolejne -naście, -dziesiąt lat.

W autobusie dla odmiany przerośnięty patyczak płci niepięknej – studiował teorię komunikacji korzystając ze smartfona w kapocie o kapturze opanowanym przez kosmate zwierzę futerkowe i dresowych spodniach z bawełny. Spodnie skarżyły się na brak wewnętrznego poparcia i żałośnie łopotały tam, gdzie ludzie zazwyczaj miewają tyłki. Patyczak najwyraźniej zapomniał go zabrać z domu – czyli musiały zaistnieć okoliczności, w których posiadanie zaplecza zeszło na margines.

Ścieżką dla niezmotoryzowanych jeźdźców biegła pani zbijająca przyszłe kilogramy. Tak – przyszłe, bo te, które mogła ubić do dzisiaj – dawno już utłukła na wertepach. Nieopodal, co nie znaczy w tle, siedział weteran jakiejś dawno minionej wojny i zbierał datki wprost do podstawionej namolnie protezy.