Rozpoznanie.

Świat zadrżał mi na końcach wibrysów. Nie miałem wyjścia. Musiałem najeżyć grzbiet i syknąć ostrzegawczo. Szpon (świeżo wyostrzony) upubliczniłem, żeby dać świadectwo możliwości defensywnych. Popuściłbym, jednak bałem się, że sprowokuję. Poprzestałem więc na zmarszczeniu nosa i warknąłem.

Świat zrozumiał. Wstrzymał oddech z szacunkiem i baaardzo powoli zrobił krok wstecz.

Tego było mi trzeba. Gdybym miał ogon, uniósłbym go zwiadowczo, naśladując peryskop penetrujący przedpole. Wzrokiem było trudniej. Krótkowzroczność wystarczała akurat, żeby w misce odróżnić marchewkę od pieczystego, jednak cokolwiek dalej wymagało kolaboracji pozostałych zmysłów.

Świat dyszał…

Świnia! Lepiej nie widzieć czym się obecnie zajmuje. A może jedynie szydzi z mojego niedołęstwa?