Dziwne.

Kos schował się w łysej koronie klonu i udaje, że go nie ma. Ostrożnie obserwował otoczenie i tylko dziób węszył dyskretnie za wstającym dopiero słońcem. Szczęśliwe Ukrainki tokujące przez telefony pędzą gdzieś w Miasto, a obok tubylcy jawnie martwią się o ich mężów i synów, bo przecież wróg zawzięty u bram. I nikogo nie zastanawia, że nigdzie nie widać choć jednej zapłakanej, czy zatroskanej kobiety, bo jej chłop właśnie w ginie w okopie daleko hen. Nic to – jadę w Miasto i ja. Mniej zadowolony – być może dlatego, że nie dopadła mnie trauma. Wrony obsiadły narożny gzyms renesansowej kamienicy i gardłują tak, że strach przejść obok. Kwiaciarki wzmacniają się herbatką z prądem, grupka obcych projektuje poranek żebraczy. Rzadkie dzień dobry i jeszcze rzadsze uśmiechy ścigają piękne kobiety na nóżkach wątłych jak nigdy dotąd. Światła ulicznej sygnalizacji dbają o mnie i otulają nieprzychylną falą, abym zbyt szybko nie uciekł do tam, gdzie nie obserwuje mnie monitoring miejski, czy jakikolwiek inny.