Planszówka wojenna.

 

Oczywiście MUSIAŁA zamieszać. Nad planszą pojawił się znikąd klucz drapieżnych mant wywijających jadowitymi ogonami i szybujących arogancko nad stadami spasionych nosorożców walczących z takimi małymi, ruchliwymi istotami, piszczącymi niemal jak kurczaki. Ale kurczaki nie miewają toksycznych szponów i nie są nafaszerowane nitro aż po korek. Na placu boju co chwila pojawiały się eksplozje, gdy ruchliwy entuzjazm niby-kurczaków nie mieścił się w skromnych kadłubkach. Płyty piersiowe, pancerne osłony karku, nawet zadnia zapora na nic się zdały krótkowzrocznym nosorożcom wobec tych knypków eksplodujących radośnie i nie skarżących się na masowe kurczenie się pogłowia.

 

Zrozumiałem fenomen dopiero, kiedy manty z okrzykiem bojowym zanurkowały lotem koszącym i ignorując walkę na planszy wbiły się pod nią. Dopiero się zaczęło! Jazgot i jazda po muldach. Plansza podrygiwała, jak spocona Helenka podłączona do sieci prądu przemiennego. Popatrzyłem na rywalkę, a ona uśmiechnęła się i uniosła czubkiem ołówka róg planszy. W jej cieniu, w podziemiach, kurczaki kopulowały jak oszalałe, a samiczki niemal nie przerywając ekstazy rodziły całe zastępy młodego wojska. Ledwie tylko który się opierzył, a już wymykał się spod czułości rodzicielskiej i przez dziurkę wyczołgiwał się na powierzchnię. A tam już czekał wróg nie spodziewający się, że pomiędzy nogami masowo wyrastały mu grzyby niemal atomowe. Broń odnawialna zbiorowym wysiłkiem tych, co nie pchali się na afisz.

 

Manty zdaje się były wielce głodne i nie siliły się na pożeranie planktonu indywidualnie. Płetwo-skrzydłami zagarniały całe zastępy i pchając przed siebie tworzyły mikrotornada pełne pożywnej zawartości. Smakowało im wyraźnie. Mięsko wirowało i nie przestawało nawet w przełykach mant. Sądzę, że co mniej rozgarnięte kurczaki zorientowały się, że już nie żyją dopiero w trakcie wydalania. Bo manty przetwarzały bio-paliwo w czystą energię i masa nie była im potrzebna. Żeby się unosić – trzeba było mieć rezerwy mocy i zapas paliwa na ewentualny post. A nie kałdun pełen zbędnych elementów przemiany materii.

 

Spod planszy zaczął dobywać się fetorek. Aż poprosiłem rywalkę, żeby cofnęła ołówek. Niech się kisi ciepły smrodek pod powierzchnią. Tymczasem na wierzchu nosorożce złapały drugi oddech. Przynajmniej te, co przetrwały wstępny entuzjazm napadu nielotnych kamikadze. Niby-kurczaki bez wsparcia prokreacyjnego traciły grunt pod nóżkami. A raczej zgrabniutkie, pulchniutkie nóżki nosorożców wsmarowywały armię karłów w podłoże, pozostawiając za sobą przestrzeń wolną od drobiazgów świata ożywionego. Nieco obawiałem się, że planszę skazi trupi jad, albo jakaś inna zaraza, więc ukradkiem wysłałem w bój dwie kohorty skarabeuszy. Znaczy tych… żuków gnojarzy. Miałem nadzieję, że mierzwa, czy mielone mięso będą im bez różnicy. I były. Oczyściły planszę błyskawicznie i zeszły do katakumb na drugie danie. A może i na trzecie.

 

Nie wiadomo do dzisiaj, co stało się z kluczem mant, ale kiedy moja rywalka znów wetknęła ołówek pod planszę… spod spodu doszło tylko popierdywanie nażartych do wypęku skarabeuszy. Za to wiadomo, co stało się z niedobitkami nosorożców. Skorzystały z okazji, że uwaga publiczności skoncentrowała się na mniejszych jednostkach, sformowały szyk uderzeniowy i przedarły się przez granicę. Oczywiście bez paszportów, kontroli celnej i innych cywilizacyjnych bzdur. Następnie runęły w dzicz, starając się zadbać, by i o nich słuch zaginął. Rywalka miała łzy w oczach. I nie docierały do niej argumenty medyczne. Zamalowała mi otwartą dłonią, dla równowagi po trzy razy na każdy z policzków, nim uznała, że wystarczy tej ekspresji. Dopiero wtedy zdołałem wykrztusić plując krwią:

 

- Żebyś choć ołówek odłożyła durna!