Takie tam... nieistotności.

Starszy pan wystylizowany życiowo na Wańkę-wstańkę niósł w ręku bukiet więdnącego kopru i małą paczkę chipsów, czym mnie zachwycił, bo takie zakupy od razu kuszą, żeby troszkę poimprowizować. A cóż to za okazja wygnała go z domu w warunki skrajnie nieprzychylne zarówno dla kopru, jak i cokolwiek wyeksploatowanego organizmu? Nie zdążyłem się nacieszyć własnymi dywagacjami, kiedy przeszła pani bogata cieleśnie i z wytatuowaną poniżej obojczyka dedykacją w języku obcym. Pomimo nieprzychylnych okoliczności towarzyszących (dekolt wielkością adekwatny do gabarytów biustu) i czynników indywidualnego upośledzenia (języki obce są mi obce) pokusiłem się o diagnozę, że to był francuski tekst zahaczający treścią o marynistyczne nuty. Dzieci w wózkach rozglądając się na wszystkie strony analizowały sytuację klimatyczno-geograficzną w głębokim skupieniu i bez uśmiechu. Rozkopany wiadukt chłodził się w wodach gruntowych, które wyległy na światło dzienne umorusane od kąpiących się ramion koparek i łypały na mnie tłustymi oczami. Kurz wdzięczył się w tańcu i wznosił się na wyżyny, żeby mnie zachwycić i w oko mi wpaść. Udało się nie raz i nie dwa. Liście morwy białej przechodziły nieustającą transformację, żeby z kształtu przypominającego karciane piki wystroić się w treflową komplikację. Szpaler drzew po raz kolejny zawstydził mnie swoją anonimową obecnością, gdyż nie potrafię uwolnić się od obrazu, ani imieniem ich obarczyć. Jakaś pani niosła swoją radość nieskrępowaną biustonoszem i oddychanie dawało jej satysfakcję, którą zarażała przechodniów. Kierowca wiózł własnego sobowtóra, który nawet strojem dostosował się pierwowzoru. Oryginał wyraźnie ignorował zjawisko, więc klon wysiadł, aby bezpowrotnie pogrążyć się w odmętach blokowiska.