Hmmm...

 

    Zbiór plemników, to plemię?

    Starszy gość ukrywał się za kłującym świerkiem (pseudonim srebrny), jednak nie potrafię powiedzieć, czy wstydził się papieroska, czy bał wątłej (jak sobie umyśliłem) niewiasty, mknącej hulajnogą w długim, skórzanym płaszczu skrojonymi na wzór gestapowski.

    Wróżbę Na Dobry Dzień spotykam później niż dotychczas, jedyną zmianą jest jednak lokalizacja, resztę pozostawiając bez zmian – niemal tańczy w marszu, zwiewna i urocza, na dodatek przemierzając połowę mojej porannej codzienności, by zniknąć w wąskich uliczkach pełnych kocich łbów, kościołów, domów emerytowanych księży i zakonników. W objęciach pieszczotliwie tuliła wodę mineralna w opakowaniu półtora litra. Aż żałowałem, że posiadam większą objętość, czym niechybnie zaburzyłbym rytm tańca.

    Kilku młodzieńców potarganych wciąż trwającym (dla nich) upojnym wieczorem, zajęło równoległy chodnik i w języku innowierców głosili hasła, których treści nawet nie zamierzałem rozszyfrowywać. Wrona wrzeszczała na kota spacerującego ze trzy metry poniżej wroniej miejscówki z pozorowaną starannie obojętnością.

    Kiedy czarny kos (tak, tak – kos!) przebiega mi drogę, to dobrze, czy wręcz przeciwnie?