Małe jest piękne. Niezepsute.

 

    Piękna mama wiodła piękną córeczkę gdzieś w stronę świata. Dziecię trzymało w rękach eleganckie skrzydła w złocie i czerni, jednak (na razie) zdecydowało się z nich nie korzystać i przemieszczało się jak każdy śmiertelnik. Dziewczęta ograbione z pierwotnego wstydu strojami podkreślają walory młodego ciała, absolutnie nie zamierzając być Kopciuszkiem siedzącym potulnie w kąciku i segregującym ochłapy codzienności.

    Maki omdlewają na nieużytkach, a wiatr usiłuje je ocucić. Kwitnący szczaw przerósł ostrzyżone w kancik żywopłoty i przygląda się dziewczynce z tornistrem na plecach, jak tańczy i śpiewa czekając na tramwaj. Bezlistna robinia siłą woli kwitnie, lecz nieliczne grona na jej wierzchołku wyglądają żałośnie. Oszałamia mnie golf-bezrękawnik leżący na młodziutkim ciele. Usiłuję zrozumieć ideę, ale słabo mi idzie. Najwyraźniej przerosło mnie i tyle.

    W gęstwinie lipowych liści ćwierkają majowe miłostki, wolne od małostkowych wypominków, czy żali. Nad Rzeką więdną kosaćce którymi nikt się nie zachwycił wystarczająco. Szpak w pośpiechu przełyka jagodę ostrokrzewu, chcąc odćwierknąć samiczce głębię wzajemności.