Mitologia niedzielna.

    Trzy gracje (jeśli łącznie sięgnęły dojrzałości, to chyba zaledwie przedwczoraj), szły sobie w stronę furtki w różowiutkich sukieneczkach. Z drugiej strony nadciągałem ja, jeszcze nieświadom spotkania z boskim trio. Gdy otworzyłem bramkę – przemknęły kolejno, kolejno dziękując mi za otwarcie. Gdyby jeszcze dygnęły przy tym, chyba bym je adoptował, albo zmienił wyznanie.

    Aura, nie chcąc dopuścić do kompletnego rozanielenia i pogrążenia mnie w uczuciach miękkich, faszerowanych aksamitem – rzuciła się na niebo i błyskawicznie znikąd wyprodukowała chmury, a z nich intensywny deszcz przeplatany gradem wielkości owoców irgi, czy rokitnika. Podwórkowe pisklaki piszczały niepojętą radość, gdy woda przedzierała się przez bluzeczki i ściekała po skórze jeszcze nienawykłej do lata. Nagle okazało się, że na osiedlu życie jednak trwa, tylko było skryte przed południowym upałem.