Dworcowe maligny.

 

    Lato, lato, lato - rozpalone, bezwstydne, nie krępujące się wzroku wyposzczonych (nie wiedzieć czemu) mężczyzn, kobiet spoconych, przezornie pozbawionych większości garderoby, w tym bielizny i do kompletu obdartych z wszelkich uczuć, ciągnących walizki do pociągów spóźnionych wręcz haniebnie. Nerwowe raczej nie przetrwałyby wyjazdu nad morze komunikacją zbiorową, kiedy majówka, a pociąg zapodział się w czasoprzestrzeni na więcej niż godzinę, wcale nie z powodu śnieżnej zamieci, czy pękniętej od mrozu szyny. Ścisk okrutny, jakby ktoś chciał pokazać tłuszczy, jak czują się sardynki w blaszance. Gitarzyści spieszą na Rynek, żeby bić coroczne rekordy, inni uciekają w góry, gdzie ciężko będzie zniknąć ludziom równie doskonale jak współczesnym pociągom. Ktoś chłepcze kawę, inny zerka na wózek wypełniony skrzynkami piwa do Warsu, psy ogłupiałe szczają pod siebie ze strachu i emocji. Ktoś czyta, ktoś się śmieje. Pieszczoty – te pierwsze i te ostatnie rozciągają się w czasie, bo maszynista hen daleko, zamiast na peronie. Jazgot nadpobudliwych pań obudowanych takimi pokładami urody, że ubrania porozciągane niemal do przeźroczystości żebrzą o litość.

    Morze, morze, morze – a może jednak dworzec i tłok, pierwsze miłości i ostatnie nienawiści. Tabuny ganiające w te i na zad, zapomniane słowa i kilku szeryfów udających, że to normalne, że nie dzieje się nic takiego, że kieszonkowcy klną na tłok wpychający się im do kieszeni dobrami innych. Plecaki i walizki na kółkach, namioty samorozstawne, które złożyć można dopiero w czwórkę, stringi swobodnie mieszczące się w kieszeni, skrzypce i tłuste miniatury buldogów. Elektrowozy sapią, megafony szczekają niezrozumiałe komunikaty. Kanapki z jajkiem i z humusem, z kiszonym ogórkiem, albo kabanosy bezmięsne, woda z wódką, wódka z wodą, przeciwsłoneczne okulary i przeciwciążowe prezerwatywy. Śmieci i przeciąg. Pociąg do Ustki, i do usteczek, jakie bez końca przewija kalejdoskop peronu. Czarnowłose i bezwłose, w glanach, trampkach i ciżemkach, w sandałkach. W sukienkach przez pośpiech wciągniętych na dżinsy, albo w gorsecie zasznurowanym aż pod wzgórek łonowy. Kosmos i euforia. Chaos, intrygi i knowania, kto z kim, bez kogo i dlaczego. Jak długo i czy w ogóle. Tak. W ogóle, to chyba najważniejsze. Obłęd pod słońcem wypiekającym ze łbów resztki rozsądku. Bo już dziś można coś, czego wczoraj absolutnie. Dziś można być rozwiązłym i rozwiązanym. W żółtym krawacie i dziurawych kabaretkach wciągniętych na biust. Wszystko jedno – byle zszokować, wyróżnić się. Się, bo innych wyróżniać nie ma czasu. Kloszardzi wydają się być oazą spokoju w tym pulsującym żywiole, pływając po wierzchu tej mierzwy ze wzrokiem pijanym od zawsze.