Płaskowyż dygresji.

 

    Młode kobiety zmówiły się chyba w sieci, bo wynurzyły się z domowych pieleszy w skórzanych (obowiązkowo i przewidywalnie czarnych) kurteczkach i dżinsach błękitniejszych od nieba (że o krągłościach tylko napomknę). Wilgoć wszechobecna, leżąca niemal wszędzie, sprawiła, że niewieście ciała napęczniały, nasiąkły, nabrały pięknych kształtów. Tylko moja Budda postanowiła wyłamać się i założyła kurtkę na wzór wojenny – w panterkę pełną tajemniczych emblematów (jak na przykład trzy palmy rosnące w kupce piachu). Jedna ze zdyscyplinowanych skórzano-dżinsowych niewiast wysiadła przy dworcu, przytroczona do sporego plecaka, obok inwalidzkich kul. Stopy w rzymiankach wyglądały na zdrowe, a krok dziarski na pewno nie wymagał wsparcia ze strony aluminium.

    Dobry, bezstresowy poranek, pozwalający na leniwe filo(zofio)wanie i pogrążanie się w absurdalnej mantrze – kliper ma kliwry, czy kliwer klipry? Doskonale maszeruje się w rytm żeglarskiej zagadki. Wiem, jestem dziwny. Słyszałem to nie raz, czasami zza pleców.

    Pod gasnącą urodą lilaka rodzi się krwistoczerwona róża. Widok pięknych kwiatów przesłaniają mi istoty pogrążone w telefonicznej gawędzie. Zdumiewające, jak wiele istot nie potrafi zacząć dnia bez dialogu o niczym.

    - Mały las, to laska? A leśne dziecko, to lasso?