Na poleconym do politycznych polowań polu poległ policjant.

 

    Wróble nieco zaspały i obudził je dopiero przelatujący samolot. Rwetes i szamotanina ogarnęły klon wystrzyżony w kulkę. Zakipiało we wnętrzu, rozćwierkało się, gdy szukany był winny zaniedbań, emocje nie gasły.

    Księżycowa Dziewczyna szła na przystanek sprężystym krokiem i cała zdawała się być zbudowana z kauczuku. Damę z nieodległej wioski podrzucił, jak zwykle, dżentelmen firmowym busem. Niskopienna kobieta w czerni kokietowała bladą łydką zerkającą spod rozcięcia. Dziewczyna o dłoniach zajętych komunikacją społeczną udami ściskała niepotrzebną na razie kurtkę.

    Autobus donikąd, powołany na chwałę magistratu wiózł dzisiaj dwie osobne istoty. Ten, którym zamierzałem jechać pojawił się wyjątkowo pusty i mknął do celu szybciej niż zwykle. Kobiety, nawet te bez świadomości mojego istnienia usiłują mnie zbałamucić i nic na to nie poradzę, że wyglądają jak pokusa o niesłabnącej sile rażenia. Klan kloszardów raczy się porannym piwkiem, a radość malująca się na twarzach rozjaśnia szarość pejzażu. Wokół dworca krążą dziewczęta w strojach robiących co tylko się da, by podkreślić damskie walory pełne łuków i krzywizn. A ja, jak co dzień zastanawiam się, nad wyborem obuwia do sukienek. Naprawdę muszą to być kozaki, glany, trampki? Nie ma lekkich pantofli? Sandałów? Niekoniecznie wysoki obcas, zapewniający elegancję kosztem zdrowia.

    Łowcy spokoju zarzucili przynęty nieopodal mostu i czekają, aż się im spełni. Młoda paulownia podsiadła pomnik przypominający pobazgraną kartkę w kratkę. Zielonowłosa, w asyście błękitnowłośnej – w pakiecie przypominały Kajka i Kokosza – to taki socjalistyczny Asterix i Obelix. Kobieta śmiało mogłaby uprawiać koszykówkę, jednak zamiast sportowego obuwia włożyła szpilki, przez co nosem rozszczepiała chmury, a włosami łaskotała po piętach aniołki.