Sklej sklejkę kleksem kleju.

 

    Ze mną można tylko pójść w nawłociowisko i zapomnieć wszystko. 

    Wysoko na niebie żegluje samotna czapla. Czaple potrafią płynąć tak, że podkreślają ciszę. Staje się o jeden wymiar gęstsza i można ją w końcu zobaczyć. Dla odmiany, kormorany fruną rozpaczliwie głośno i człowiek wstrzymuje oddech przeczuwając nadchodzącą katastrofę. Za to wróble stanowią beztroskie kłębowisko radości – rozchichotane przedszkole, któremu właśnie obiecano po kubku gorącej czekolady.

    Między polami kukurydzy zarosła chwastem ścieżka pełna nawłoci, przytulii, krwawników, tarnin, mirabeli i włoskich orzechów. Oczywiście margines jest wielki, gdyż znam niewiele roślin i każdy spacer upokarza moją ignorancję. Ale usiłuję w gąszczu zieloności odnaleźć, jeśli nie siebie, to choć znajomy kłos. I zbieram co tylko się da. Dzikie jabłka na ocet, mirabele na dżem do buraczków, krwawnik do zalania oliwą, by była pachnąca. Suszę, przetwarzam, nie pozwalam nudzie ugryźć mnie w tyłek, któren wiecznie czymś zajęty. Przechodzący psiarze przepytują mnie o cel zbiorów, albo o przepis na konsumpcję znaleziska. To miłe. Pokrzepiające, że są tacy, którym się chce.