Kwitnące uczucia.

 

Józef ostrożnie budził się w łóżku. Powiedzieć, że w swoim, byłoby perfidnym gwałtem na niczego nie podejrzewających, niewinnych faktach. Swoje łóżko Józef miał w czasach, kiedy jeszcze nie potrafił powiedzieć takich słów, o zrozumieniu ich ledwie napomykając. A teraz budził się w łóżku Katarzyny, na dodatek pod jej czujnym okiem. Niepokojąco miłe przebudzenie o trudnym do przewidzenia wątku, zwanym pospolicie ciągiem dalszym.

 

Kasia, chcąc chyba zyskać na czasie, wygnała go do łazienki na niezwykle długą kąpiel i przyglądała się efektom nie okazując ani cienia, ani wstydu. Józef również nie czuł owego egzotycznego dlań uczucia. Kąpiel przegrała z warstwami brudu cierpliwie pokrywającymi jego ciało od lat. Został wysłany na drugą połowę, potem na dogrywkę i wreszcie bardzo długą serię rzutów karnych, aż jego ciało z zalążkiem wstydu przypomniało sobie, że tam, pod spodem, potrafi być różowe.

 

Chwilowo musiał poprzestać na zalążku i wracać do łóżka, aby wysłuchać precyzyjnych instrukcji na ów dzień (ten sam, w którym słońce w innych częściach Półświata świeciło bladą z niewyspania żółcią). Kasia poinformowała go, że ma nadzieję – co samo w sobie było przerażającą sugestią. I że owa nadzieja jakoś wiąże się z Józefa trzeźwością, która kraulem usiłowała dopłynąć do brzegu czaszki po spienionym morzu piwa (woda, jeśli w tym morzu była, to oczywiście przycupnęła najgłębiej jak się da i pozwalała szumieć piwu na powierzchni). Kasia musiała iść do pracy, zanim trzeźwość sięgnęła brzegu józefowych oczodołów i aż do świtu serwować spragnionym to, czego chwilowo nie udało się wypreparować z jaźni Józefa. Mentalnie przykuła go do kaloryfera, który niebawem zostanie odkryty i zastąpi popularne w Stolicy termofory rozprowadzane przez wszędobylską Korporację. Rozrzuciła po sypialni gęstą sieci połykaczy tak misternie, że nim wyszła Józef wyrżnął na poduszki miękkie i pachnące jak łąka majowa, po czym zdobył się na obietnicę, co przychodziło mu łatwo. Miał wprawę i niemal każdej nocy coś obiecywał. Tym razem obietnica spotkała się z trzeźwą oceną sytuacji i Kasia postanowiła podeprzeć intencje praktycznym kluczem w solidnych drzwiach sypialni. Zachrobotało i Józef został zespolony z sypialnią zaskoczoną faktem, że została sam na sam z mężczyzną. Chyba mężczyzną. Nie była pewna. Józef również. Kasia nie zaprzątała sobie główki pruderyjnym aspektem zniewolenia. Musiała fizycznie stąpać po truchle smoka w drodze do karczmy, żeby napoić spragnionych i (być może) nakarmić głodnego wystarczająco odważnego (albo głupiego), żeby do karczmy wejść.

 

Ponad tumanami dymu i myśli spoconych od zuchwałości pijących, Kasia układała plany na kolejny dzień. Bardzo powoli. Z pietyzmem. Nie wiadomo skąd pojawiła się czułość. Jej twarde dotąd ciało zmiękło w kolanach. W najmniej spodziewanych momentach, w żołądku trzepotało coś, mimo że była pewna, iż nie połknęła niczego zdradzającego oznaki życia. Skąd miała wiedzieć, że w dziewiczym piecu podbrzusza namiętność rozpalała właśnie żar?

 

- Mój Józef – pomyślała i kolana po raz pierwszy kategorycznie odmówiły współpracy. Niewiele brakowało, a machnęłaby ciężką ręką na monety tonące w kałużach piwa na kontuarze. – Muszę uważać z tą tkliwością, bo pójdziemy z torbami.

 

„My” utorowało sobie drogę na zewnątrz już bez większych sensacji. Józef w tym czasie usiłował wzbogacić opowieść życia o kolejne detale, jednak bez płynnych wspomagaczy kiepsko mu szło. Wolał przymknąć oczy (zanim wywalą go na zbity pysk) w cieple kasinego łóżka i oddać się medytacjom do jakich nie był przygotowany. Czas bezceremonialnie uwalił się obok i przyglądał się z uśmieszkiem, w którym gotował gulasz sprzecznych uczuć. I chyba z litości przewinął samotne chwile, najwyraźniej żądny sensacji i świeżych ploteczek z następnego tete-a-tete.

 

Narrator jednak nie zgodził się na pospieszną kontynuację flirtu. Jeśli uczucie ma dojrzeć do konsumpcji – potrzebuje czegoś więcej niż chwili. A tę można spożytkować odwiedzając na przykład wieszczkę Jolantę idącą właśnie z wiklinowym koszem pełnym żurawin i buteleczką wyciągu z ajeru do Łucji. Drogowskazu nie potrzebowała. Do Bierutowa wiodła jedyna droga z Kolonii, na skraju której mieszkała od zbyt dawna, aby ktokolwiek uwierzył. Na dodatek – aromat szarlotki bezjabłkowej prowadził ją bezbłędnie. Nawet wieszczyć nie musiała.

 

I wtedy właśnie ukłuło ją coś ukryte głęboko pod fiszbinami stanika – myśl obca w niej się zalęgła i urodziła zgoła. Działo się coś w Wielkim Półświecie. Coś, w czym powinna brać udział. Przyszłość narodziła się i dojrzewała, żeby wybuchnąć, wypełniając przeznaczenie. Może to ktoś, kto wreszcie zdefiniuje liczbę większą od dwa? Może wyjaśni istotę nazwy „Trzy Zęby” dziś brzmiącą z cudzoziemska?

 

- Ciii – szepnął Autor wpinając w przestrogę taką ilość dramatyzmu, że pod jego ciężarem podróżny worek z tajemnicami zaczął przeciekać i wysypywać się na gościniec. – Ona ma pozostać w ukryciu. Na razie.

 

- Acha – mruknęła Jolanta i poutykała w podróżnym worze tajemnice usiłujące rozpełznąć się i zagnieździć w postronnym uchu, którego szczęśliwym zrządzeniem losu nie było w okolicy. – Trzeba poprosić Łucję, żeby mi pocerowała worek. Albo sprawić wreszcie nowy. Byłby niezły numer, gdyby tajemnice rozsypały mi się w wiejskim sklepiku, albo w karczmie.

 

- Acha! – znienacka mruknął Szpieg, o którym od wielu wierszy cichosza, aż świat zapomniał o nim lekkomyślnie, a los kolejny raz wykazał się względem nosiciela tajemnic brakiem szczęścia. Jolanta dostrzegła właśnie kominy bliższego skraju Bierutowa, gdy Szpieg wynurzył się zza przydrożnego kamienia i żując trawkę zastanawiał się nad istotą przechowywanej przez Jolantę pod fiszbinami wiedzy ponadzmysłowej. Z Autorem przezornie postanowił nie zadzierać, żeby go nie wygumował z fabuły ostatecznie i nieodwołalnie. Atakowanie percepcji wieszczki wydawało się niemal równie nieprawdopodobne, jednak szansa, choć mizerna, to jednak była większa od zera.

 

- Czy w Półświatku zero zostało już wynalezione? – Anonim najwyraźniej nie miał nic lepszego do roboty, niż systematyzować zbiór liczb znanych na Podwójnej Planecie.

 

– Nie wiem cholerniku jeden. Niech cię Guz nadepnie!

***