Ostrzegawczy bełkot.

Żeby nie popaść w skrajną bezmyślność, od czasu do czasu generuję w sobie wątpliwości, a później przy wtórze fanfar rozpędzam chmury niepewności z dumą oprawcy. Nie zawsze się udaje (to oczywiście najłagodniej zawoalowana aluzja nosząca znamiona przyznania się do masowych porażek). Czasami próbuję przerzucić ciężar na zewnątrz i zabić komuś ćwieka, jeśli tylko będzie na tyle nieroztropnym słuchaczem, aby szukać w moim brzęczeniu wartości.

 

Potwierdzając aluzję - przeważnie nie radzę sobie, a otoczenie traktuje mnie jak nieszkodliwego dziwaka. Gdybym był Miodkiem, słowa zapewne truchlałyby na odgłos zbliżających się kroków – ale nie jestem i śmieją się z mojej ignorancji,  robiąc co im się żywnie podoba.

 

Wczoraj zafundowałem sobie szaradę i żyję w nieutulonym przeświadczeniu, że język dla niektórych ojczysty jest jedną wielką zagadką.

 

Wyprodukowany problem dotyczy słowa pospolitego – PILOT. Patrząc na nie – zdaje się być niewinnym, jako ta synogarlica srająca za kołnierz spiżowemu wieszczowi siedzącemu na dupie pośrodku rynku.

 

A jednak! Niechcący usiłowałem to słowo rozmnożyć – nie za bardzo. Wystarczyło podwoić jak ostatnie zamówienie tuż przed zamknięciem baru i zaczynają się schody. Na trzeźwo, a nawet wręcz przeciwnie.

 

Kiedy słów jest dwóch, mój rozum doznaje drżączki. Trzech, czy czterdziestu – nie wgłębiam się, bo nie potrafię wariować „bardziej”, czy „mniej”. Stopniowanie uczuć, to gra dla niestabilnych jednostek. Się kocha, albo nie. Identyczna zależność odnosi się do stolca – się nosiciel zesrał, względnie dopiero zamierza. Nie da się „do połowy”…

 

Po natłoku fekalnych dygresji, swobodnie wracam do sedna szaleństwa:

 

- Jeżeli słowo PILOT niosło przesłanie człowieka pracującego w niebiańskim zawodzie, po ich rozmnożeniu (metoda rozmnażania niekoniecznie różnopłciowych ludzi w mundurach niech pozostanie niedopowiedzianą dygresją) w mianowniku otrzymam słowo PILOCI.

 

- A jeśli zostaną rozmnożone urządzenia elektroniczne do sterowania telewizorem, wówczas beztrosko wyfrunie ze mnie słowo PILOTY.

 

Rozumiem niby, że rzeczy rozmnażają się jakoś inaczej niż ludzie… Chyba… Boję się snuć ciągów dalszych, żeby nie zapukał do drzwi uśmiechnięty pobłażliwie pielęgniarz o posturze Conana Barbarzyńcy z pięknym białym wdziankiem wywiniętym na przedramieniu i obietnicą długotrwałego turnusu mającego pokrycie w niechętnej daninie uiszczanej rokrocznie przez podatników. Jeden język, jedno słowo, a tu taka niespodzianka. Zniechęcam absolutnie wszystkich cudzoziemców do nauki tak uwikłanego w sobie języka! Poniosło mnie? Niewątpliwie. Mimo to – podtrzymuję czarny PiAr! Szczerze odradzam nierówną walkę. Trzeba się tu urodzić, żeby dźwignąć taki ciężar – pewnie dlatego tylu tu łazi pogiętych i pokręconych.