Szczypta złośliwości.

 

A kiedy dzień zmęczony przegrywa potyczkę z nocą pulchniejącą każdego dnia – do sypialni bezwstydnie zagląda mi Orion. Nie, żebym miał sypialnię. Tak nazywam miejsce w którym śpię. Kiedy w nim jem – nazywam je jadalnią, a jeśli w ogóle ktoś mnie odwiedza – gości przyjmuję w tym samym miejscu szumnie i dumnie nazywając salonem.

 

Wracając do tematu. Orion z niezrozumiałym zainteresowaniem zerka do mojej sypialni, kiedy mi wstyd, bo nie dość że facet, to jeszcze stary jak mitologia. Czyli – starszy od węgla gość zagląda mi do sypialni każdej jesieni. A rozzuchwalony jego bezkarnością sąsiad naśladuje go, śliniąc się być może, mimo, że osobiście chwalił mi się żoną i córkami, jakie ponoć własnoręcznie (???) spłodził. I nie poprzestaje na jesieni, najwyraźniej obawiając się, że jego życiorys będzie krótszy niż mitycznego łowcy pędzącego bezkresem nieba.

 

Pies w duszno-białym kostiumie z ujadaniem dobiera się do kieszeni gościa, który wyprowadził go na osiedlową łąkę, jeśli mogę sobie pozwolić na szyderstwo ze spłachetka niemiłosiernie wystrzyżonej trawy w kagańcu betonowych krawężników. Aż zarechotał jakiś kos zatopiony w niewidzialnym wciąż gąszczu kalin. I pociąg donikąd jadący zawtórował z podziwem gwiżdżąc na wszystko i wszystkich, którym wsiąść do wagonu nie było dane.

 

Pierwsze kobiety zaplatają nogi w iksy, pośrednio informując mnie, że sezon polowań na siniaczki czas zamknąć aż do wiosny. Nie mam wątpliwości – w pobliskim dyskoncie obok jadalnych ziemniaków pojawiły się dynie spożywcze – czyli jesień w natarciu. I dęby czerwone wreszcie udowadniają słuszność własnego nazwiska. Mam słabość jesienną do czeremchy i bożodrzewu – żadne inne drzewa nie są w stanie dogonić niezrównanych barw tychże.