Kiedy zabraknie niebieskich... pigułek.

 

Zdarłam kołdrę ze śpiącego smacznie Świtu i tarmosiłam bez czułości.

 

- Wstawaj cholerniku jeden! Znowu zaspałeś!

 

Goły jak święty turecki przeciągał się bezwstydnie i w głowie mu nie postało, że wypadałoby wstać, więc chwyciłam lenia za ucho i wydłubałam z kojca, jak ostrygę z muszli.

 

- Acha – to był jedyny komentarz, na jaki stać było śpiocha.

 

         - Wtorek czeka już od paru godzin – burknęłam, nie licząc już nawet na bardziej żywiołową reakcję.

 

- Acha – powtórzył wciąż bez entuzjazmu – I stanie się coś, jeśli Wtorek będzie krótszym?

 

- No jak to… - zaczęłam się jąkać, bo bezczelność dyskutanta zwykle odbiera mi dech – przecież…

 

- Oj tam – pojednawczo ułagodził moją furię w zarodku – Gdyby przyszedł Grudzień miałby jeszcze mniej czasu na figle, więc niech nie narzeka. A w takiej Arktyce, to nawet nóg by nie wyprostował, a już kazaliby mu iść precz, albo jeszcze dalej.

 

Resztki przyzwoitości kazały mu jednak coś przedsięwziąć w obliczu mojej determinacji. Machinalnie (ech ci faceci) podrapał się po wiadomym i przystąpił do darcia Nocy na strzępy. Nie protestowała, bo najwyraźniej zmęczyło ją wielogodzinne czuwanie. Z satysfakcją patrzyłam, jak ulatnia się. Świt nie przepuścił jej nigdy i miał czelność przy mnie odzierać ją nie tylko z godności, ale i z niewidzialności. I ja bezsilna, musiałam ów mord z podtekstem prokreacyjnym oglądać.

 

- Płacisz za nadgodziny – Noc warknęła, nim w końcu sczezła – i to od ręki, bo jak nie, to natychmiast biorę urlop na żądanie, względnie nawiedzę NFZ i wyżebram turnus w sanatorium na koszt państwa. Pamiętaj, wisisz mi! Nie odpuszczę, choćbym miała zrzednąć!

 

Dzień wstał wreszcie i cały w skowronkach pląsał, niepewny jeszcze własnych możliwości. Okrzepł, gdy Świt rewidował jego ubogi stan posiadania.

 

- Łaskoczesz – zachichotał Wtorek.

 

- Możesz iść chudzinko – pobłogosławił go Świt z przekąsem poklepując protekcjonalnie po policzku – My się już nie zobaczymy, więc do widzenia nie powiem. Uważaj na Południcę, bo może zaskoczyć cię na golasa i będziesz się rumienił nie tylko ze wstydu. Załatw sobie coś na początek, bo sklepy otworzą dopiero za kilka godzin. Może listek figowy… chociaż… przymierz zanim zapłacisz, bo może okazać się zbyt mały. Nie warto pokazywać wszystkich kart na starcie. Niech szczypta pikanterii zostanie na drugą rundę, albo i dłużej. Zrozumiesz, kiedy dojrzejesz. Oby nie za późno. Pa!

 

- No! To Wtorka mamy z głowy. Możemy się zająć czymś przyjemniejszym. Jakie masz plany? Bo ja już mam wolne i moglibyśmy… no wiesz…

 

- No wiesz?! – żachnęłam się i chyba zarumieniłam, bo patrzył na mnie jak głodny wilk na owcę i ślinę łykał, jakby pierwszy raz… Zawsze zaskakiwała mnie jego samcza werwa. – A może odrobinę kultury, względnie wycieczkę w plenery. Ileż mogę sufit kontemplować?

 

- No… tego to nie wiem moja piękna Dobo – sapnął lekko zawstydzony wreszcie – zwiedzać pójdziesz z Południcą, albo z Wieczorem. Dla mnie będzie już odrobinę za późno. Wiesz, że później nie mogę…