Takie tam - z okna.

Jechałem właśnie tramwajem, kiedy słońce stworzyło park. Ten gość jadący na rowerze w maseczce na pewno tego jeszcze nie dostrzegł. Obok mnie siedziały stadnie kobiety beznamiętnie gubiące uczucia. Wpatrzone w monitory błyskawicznie utraciły kontakt z rzeczywistością. Pan, któremu zamiast żabotu spod kołnierzyka wykwitł bujny zarost, pogrążył się w drzemce, ignorując mijane przystanki i zmianę turnusu pasażerów. Na zewnątrz kobieta o sylwetce opływowej poczuła nieprzepartą potrzebę pochwalenia się krągłościami, gdy tylko opuściła jezdnię. Pod pozorem wiązania sznurowadeł schyliła się głęboko i trwała w tej pozycji usiłując zlokalizować sznurówki w mokasynach. Bez skutku – przynajmniej jeśli chodzi o nieistniejące wiązania. Na przystanku starsza pani siedziała w towarzystwie pijanej w sztok flaszki o sporej pojemności – rozchełstanej i bełkotliwej po wcześniejszej rozpuście, choć pani nie wyglądała na amatorkę wysokooktanowej cytrynówki. Odziana w skórę dziewczyna z plecakiem i kołczanem prawilności stanowiła niemal doskonałe odzwierciedlenie czarnej dziury i pewnie nie dostrzegłbym jej wcale, bo nicością zasłaniała nawet łupież sypiących się z dębu liści, gdyby nie idealnie białe trampki dające wyobraźni łup wystarczający do popełnienia w głowie całkiem zgrabnej sylwetki. Nieopodal miejsca, gdzie zdarza się rozpusta w słodkim wafelku, wędrowała pani o łydkach wyrzeźbionych na kształt bicepsów Schwarzeneggera z okresu rozkwitu. A rowerową ścieżką kłusowało pulchne chłopię w szortach khaki i ćwiczyło kondycję, jakby wuef był zbyt mało wymagający. Skronie ukrył skromnie pod wielkim kapturem, aby nie prowokować mijanych plotkarzy do dywagacji na temat pielęgnowanych w pocie czoła ekstrawagancji chodnikowych.