Meteopata.

 

Mokradła przymierzały się do porodu kolejnych zastępów komarzych, kiedy obudził się wodnik. Leniwie zgarnął z wąsów rzeżuchę świeżutkiej rzęsy i ziewnął. Spał długo, a przecież żaby dawno wyroiły się i grzechotały ilekroć księżyc usiłował przejrzeć się w mętnej toni. Zaniedbane grzęzawisko porastało szuwarem nie znając granic, ani pańskiej ręki. Tylko łosie deptały oczerety i młode pędy olch samosiejek pożerających leżące dookoła trupy przodków. Bagno zarastało i torf osiadał warstwą tak grubą, że tylko patrzeć, kiedy zadusi śpiącego wodnika.

 

Gospodarz zaklął, plunął w dłonie i wziął się do roboty. Grabiami z sitowia nagarnął chmur i wydłubał dziury. Deszcz zagrzechotał po nenufarach.