Poniekąd uszczypliwie.

 

Gdyby uśmiechnięta pani była drzewem – powiedziałbym, że niskopienna i rozłożysta. Ze szlachetnego nasienia i na zdrowym korzeniu. W sam raz, by od niej zacząć rodowód i snuć genealogię aż po kres świata. Ale nie była i spieszyła na autobus z wdziękiem przypisanym jej od urodzenia, dając mi okazję do snucia bezzasadnych dywagacji. Koniczyny z uporem odrastające między jezdnią, a chodnikiem zielenią się gęstym dywanem, niedostrzeżone przez młode mamy, skupione na tym, co w skorupce wózka kwili radośnie. W ramach pielęgnowania świeżo wyklutych uczuć jedna z nich była uprzejma tuż przed mym nosem wykonać skłon, zanurkować pod osłonę gondoli i gugać radośnie zostawiając mnie zablokowanego na wąziuteńkim chodniku między parkanami z kolczastych żywopłotów sam na sam z obrazem legginsów naciągniętych tak, że śmiało przeczytałbym nadruki na bieliźnie, gdyby tam były. Bielizna (owszem – była), to nie gazeta więc nie poczytałem, lecz nie czuję żalu. Ciepło skłania do lenistwa i tylko ptaki stadami galopują we wszystkie strony. Gołębie kołują wokół kominów, szpaki wolą kłusować na dzikim winie porastającym działkę ogrodzenie wielopokoleniowego domu. Wróble odleciały chyba w cieplejsze strony, bo puchate kule dostrzec można tylko sporadycznie. Wrony posiwiałe od ludzkich przekleństw skarżą się kawkom drepczącym niecierpliwie po klepiskach zadeptanej na śmierć trawy, a sroki kołyszą się na szczytach drzew i krzewów jak zbyt ciężki szpic na choince.