Nim dzień wynurzy się spod pierzyn nocy.

 

Mimo że mrok, kosmos pocięty wstęgowymi chmurami tworzącymi schody, po których będzie się wspinało słońce, gdy wreszcie obudzi się zmarznięte. Samochody selektywnie, w rytm moich kroków, zbliżają się do przejść dla pieszych na osiedlowych uliczkach, ale ja wiem, że czekały w ciemnościach gdzieś poza zmysłami, namolnie atakując strefę intymną ledwie zwęszą kurs kolizyjny, i wybałuszają na mnie zimne, niebieskie oczodoły reflektorów. Na przystanku lokalna Pani Frau – rozchełstana tekstylnie, w gorączce (nie tylko) sobotniej nocy demonstrowała zachłanne tatuaże, które skolonizowały jej klatkę piersiową. W trampkach o rozmiarze zbyt małym do dźwiganej postury, na klawiszach płyt chodnikowych, grała Poranek Griega, względnie coś równie delikatnego. Ludzkość spiętrzona brzuchu motoryzacyjnego lewiatana ogrzewała wnętrze ciepłymi jeszcze wspomnieniami i marzeniami zbyt odważnymi, żeby mogły w świetle dnia zabłysnąć. W zubożałych koronach drzew ptasia drobnica śpiewała pieśni skomponowane dopiero-co. Jeszcze wczoraj nieistniejące arie świeżo zatrudnionych na osiedlu sopranów spętała moją wolę i kazała zatrzymać się, aby posłuchać uwertury (o dziwo) niezakłóconej impertynencją lokalnych mopsów.