Choć to nie kwiecień.

 

Wykorzystują każdy skrawek, w jaki nie sięgnęła kosa spalinowa. Pierwsze wrotycze, cykorie, osty, komonice, przymiotna. Gdzieś pod żywopłotem z żółtolistnej, różowo kwitnącej tawuły. Nieopodal obsypanego śniegiem jaśminu. Wszędzie. Chabry i maki. Lipy pachnące tak, że nawet niewierni klękają przed Bogiem. Jodły powiły właśnie fioletowe szyszki sterczące ku niebu, wytrwalej od małoletnich członków i sosnowych świeczek. Przekwitłe kwiatostany szczawiu kołyszą się w mizernych powiewach wiatru. Powoje niepostrzeżenie snują się pośród nawłoci, czy babki lekarskiej i zdziczałego chrzanu. Niewrażliwe na mocz miliardów psów usiłujących zaznaczyć teren wystarczająco aromatycznie, by jego było na wierzchu. Chwasty tłoczą się bez złośliwości i chcą przeżyć. Tym, którzy wiedzą, oddają w rewanżu zdrowie, jakiego nauka dosięgnąć nie chce, by nie skaleczyć delikatnych portfeli farmaceutów. Otrzepuję się z pyłków czarnego bzu – przewrotnie kwitnącego na biało i sypiącego żółtym śniegiem w postaci tak drobnej, że trzeba wytrwałości, żeby zaświecić blaskiem słońca.

Do nietypowo rozłożystej robinii ktoś taśmą klejącą umocował ręcznie darty prostokąt kartonu z niezgrabnym, płowiejącym wezwaniem – ŚPIEWAJ! Sroka właśnie pracuje nad repertuarem – skromnie siedząc na piwnicznej kracie. Wrony krążą nieśmiało i w oddali ćwiczą gardłowe dźwięki naśladując Armstronga i ogłaszając Summertime, choć niebo płacze bez końca wtórując rzewnemu saksofonowi.