Świętokradztwo.

 

Wtedy właśnie poczułem siłę, żeby wetknąć palec w najbliższą konstelację, powstrzymując księżyc. Blady, nikomu niepotrzebny, świecący cudzym blaskiem, gdy na wpół ślepi lokatorzy Ziemi beztrosko spali po znoju dnia.

 

- I co mi z tego, że księżycowi nie pozwolę taplać się w nieskończonościach kosmosu?

 

Swędział mnie paluch, z którego zakurzona powierzchnia księżyca wypijała resztki wilgoci. Tylko patrzeć, jak pęknie mi naskórek i będę ssał palec, niczym ziemski osesek.

 

Nie godzi się kalać doskonałości skazą na wizerunku. Hejtem dotykającym fizycznie, w obliczu tych-co-przy- nadziei. Twarzą przed tymi, co poza nadzieją… żadna cena nie będzie nadmierną. Więc warto krwawić dla zbłąkanej owcy?