Pośród kolorów życia.

 

Z resztek pamięci wydłubuję ciepłe jeszcze perełki. Kieszonkowy pies uwiódł młodą panią własnymi chuciami i wyciągnął na zewnątrz nim pierwsze kościelne dzwony objawiły światu dzień. Zwierzątko musiało przeczekać kompletowanie porannej kreacji, jednak było warto. Seledynowa bluzeczka przylgnęła do ciała doskonale, a spódniczka sięgająca ziemi rozcięcie miała niemal tak długie, jak blade nogi, które osłaniała przed zachłannością wiosennego wiatru. Pan osiwiały bardziej od najpocieszniejszego psa na świecie dreptał codzienna katorgę, a twarz wydłużała mu się pod wpływem grawitacji. Siedząca na skrzynkach po piwie i gaworząca z monitorem telefonu dziewczyna założyła nogę na nogę, żeby wstające słońce nie dopadło obu ud naraz. To, któremu przyszło pełnić straż, pełne było drobnych siniaczków, którym niezwłocznie nadałem tytuł. W mojej wyobraźni powstała scena, gdzie dorosły bóbr kształcił młodego, łaskawie karmiąc narybek pomiędzy słowami. I jak tu nie kochać siniaczków? Usiłowałem pogadać z kosem, ale ten patrzył na mnie jak na wariata – doktor Dolittle, to przecież literacka fikcja! Dojrzałe czereśnie kpią z niedojrzałości włoskich orzechów, a ptasia wyka wspina się ku niebu, korzystając z traw czekających na pierwsze postrzyżyny.